การสร้างความร่ำรวยแบบยั่งยืน

                                .........................................................................................................

     ๑.บทนำ

          ในการดำรงชีวิตในทางโลกของมนุษย์ปุถุชนธรรมดานั้น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการมีหรือการเป็นเจ้าของและครอบครองทรัพย์สินเงินทองเป็นจำนวนมากหรือเรียกว่า “ความร่ำรวย”นั้น เป็นสี่งที่ทุกคนปรารถนาและต้องการ อันเนื่องมาจากว่าทรัพย์สินเงินทองเหล่านั้นจะสามารถบันดาลความสุขในทางโลกหรือเรียกว่า “โลกียสุข”[๑]ได้  ซึ่งก็คือ ความสุขอย่างโลกีย์,ความสุขที่เป็นวิสัยของโลก,ความสุขที่ประกอบด้วยอาสวะ เช่น กามสุข มนุษยสุข ทิพยสุข ตลอดจนถึงฌานสุขและวิปัสสนาสุข จึงทำให้มนุษย์ทั้งหลายได้มีความพยายามแสวงหาทรัพย์ ใช้จ่ายทรัพย์และรักษาซึ่งทรัพย์เหล่านั้นด้วยแนวทางและวิธีการต่างๆ ที่คิดว่าเป็นแนวทางและวิธีการที่ดี มีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลสูงสุด แต่จากประสบการณ์ของมนุษย์ในอดีตและจากการศึกษาค้นคว้าวิจัยที่ผ่านมา พบว่าแนวทางและวิธีการแสวงหา  การใช้จ่าย และการรักษาซึ่งทรัพย์นั้น มีความแตกต่างกันและมีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลไม่เท่ากัน แต่มีข้อสังเกตอยู่อย่างหนึ่งว่าบุคคลหรือองค์กรที่มีหลักการหรือแนวทางและวิธีการที่ดีก็จะทำให้กลายเป็น “คนร่ำรวย”หรือเป็น “เศรษฐี”หรือ “คหบดี”ได้ ส่วนผู้ที่หรือองค์กรที่มีหลักการหรือแนวทางและวิธีการที่ไม่ดี ก็จะมีทรัพย์สินเงินทองไม่มากหรือจัดว่าเป็น “คนยากจน” หรือ “คนอนาถา”ก็มีอยู่มาก ในอดีตที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันพบว่าผู้ดำรงชีวิตนทางโลก(โลกียะ)จะใช้แนวทางในการสร้างความร่ำรวยหรือการดำเนินธุรกิจโดยนิยมใช้และให้การศึกษาหรือสั่งสอนตลอดจนเรียนรู้ในเรื่องของ “เศรษฐกิจทุนนิยม”หรือ “บริโภคนิยม” หรือ “บริโภควิบัติ”หรือ “วัตถุนิยม” เป็นหลัก ตัวอย่างเช่น การสอนและการแต่งหนังสือของกูรูด้านการสร้างความร่ำรวยที่มีแม่แบบแผนและคำสอนเป็นที่ยอมรับแพร่หลายกันทั่วโลกคือ เรื่อง “เงินสี่ด้าน”[๒] หรือ “Cashflow Quadrant” ซึ่งแต่งหนังสือออกมาชื่อว่า “พ่อรวยสอนลูก”หรือ “Rich Dad Poor Dad” โดย โรเบิร์ต  ที. คิโยชากิ และชารอน แอล. แลชเตอร์ ซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังและหนังสือเล่มนี้ขายดีมากทั่วโลกและแปลเป็นหลายภาษาอีกด้วย โดย “เงินสี่ด้าน”นี้ก็คือ “ลูกจ้าง” “คนทำธุริจส่วนตัว” “เจ้าของกิจการ” และ “นักลงทุน” แต่ก็พบว่าในระยะยาวของชีวิตของผู้ที่ใช้หลักคิดและวิธีการตามที่สอนนี้ ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของตัวเองและชีวิตของธุรกิจหรือองค์กรธุรกิจที่ใช้แนวทางและวิธีการตามที่สอนนี้ ว่าพบกับ “ความร่ำรวยแบบยั่งยืน” และในชีวิตส่วนตัวหรือชีวิตองค์กรธุรกิจก็ไม่ได้ร่ำรวยและยั่งยืนยาวนานอย่างที่ควรจะเป็นไป แต่จากการศึกษาคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งเป็นพระศาสดาของพระพุทธศาสนา โดยศึกษาจากประวัติศาสตร์ของคนร่ำรวยหรือมหาเศรษฐีหรือคหบดีในสมัยพุทธกาล พบว่ามีคำสอนเกี่ยวกับหลักการหรือแนวทางและวิธีการในการแสวงหาทรัพย์ การใช้จ่ายทรัพย์และการรักษาซึ่งทรัพย์ให้ดีมีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลสูงสุดมีอยู่ ซึ่งเรียกว่า “ทิฐธัมมิกัตถสังวัตตนิกธรรม๔”[๓] ซึ่งพระอริยสงฆ์ของประเทศไทยหลายรูปด้วยกัน ยังได้สอนลูกศิษย์ด้วยว่าเป็น “พระคาถาหัวใจเศรษฐี”อีกด้วย โดยพระธรรมคำสั่งสอนของ“ทิฐธัมมิกัตถสังวัตตนิกธรรม๔”นี้ประกอบไปด้วยหลักธรรม๔ ประการ คือ “อุฏฐานสัมปทา”หรือการถือหมั่น “อารักขสัมปทา”หรือการถึงพร้อมด้วยการรักษา “กัลยาณมิตตตา”หรือการคบคนดีเป็นมิตร “สมชีวิตา”หรือการมีความเป็นอยู่ที่เหมาะสม โดยสามารถย่อเป็นประโยคสั้นให้จำได้ง่ายๆ คือ “อุ อา กะ สะ” หรือเป็นคำกลอนสอนใจที่ว่า “ขยันหา รักษาดี มีกัลยาณมิตร เลี้ยงชีวิตโดยชอบธรรม” หรือ “ขยัน หมั่นรักษา คบหาคนดี มีชีวิตพอเพียง”ดังจะแสดงรายละเอียดของความหมายและแนวทางสร้างความร่ำรวยของทั้ง๒ แนวทาง เพื่อจะได้นำไปปฏิบัติสู่ความร่ำรวยอย่างยั่งยืนได้อย่างแท้จริง ดังต่อไปนี้

      ๒. “เงินสี่ด้าน”ตามแนวทางของ “พ่อรวยสอนลูก”

     โดยโรเบิร์ต ที.คิโยซากิ และ ซารอน แอล. แลชเตอร์ ได้นำเสนอการสร้างความร่ำรวยอย่างรวดเร็วในหนังสือ “พ่อรวยสอนลูก”[๔]หรือ“Rich Dad Poor Dad” โดยนำเสนอเป็นคำสอนระหว่างแนวคิดระหว่าง “พ่อจน”หรือ “Poor Dad”  กับ “พ่อรวย”หรือ “Rich Dad” ซึ่งแนวความคิดและคำสอนของพ่อรวยจะทำให้สร้างความร่ำรวยได้มากและรวดเร็วกว่าพ่อจน  อีกทั้งยังได้สั่งสอนอีกว่า “เงินสี่ด้าน”หรือ “Cashflow Quadrant” คือ ด้านที่๑ การเป็น “ลูกจ้าง”หรือ “พนักงาน” หรือ “Employee” หรือE ด้านที่๒ คือ การเป็น “คนทำธุรกิจส่วนตัว”หรือ “Self-Employed”หรือS ด้านที่๓ คือ การเป็น “เจ้าของกิจการ”หรือ “Business Owner”หรือB และด้านที่๔ คือ การเป็น “นักลงทุน”หรือ “Investor”หรือI กล่าวโดยสรุปก็คือการที่จะร่ำรวยอย่างรวดเร็วและ “เป็นอิสระทางการเงิน”จะต้องเปลี่ยนจากด้านที่๑ คือ การเป็นลูกจ้าง(E)และ๒  คือ การเป็นคนทำธุรกิจส่วนตัว(S) ไปอยู่ในด้านที่๓ คือ การเป็นเจ้าของกิจการ(B)และ๔ คือ การเป็นนักลงทุน(I) จึงจะสามารถสร้างความร่ำรวยได้อย่างรวดเร็วและสามารถเป็นอิสระทางการเงินได้มากกว่า แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้ยืนยันว่าจะร่ำรวยอย่างยั่งยืนและมีความสุขอย่างแท้จริง เพราะจากอดีตที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันก็ยังพบว่าคนรวยที่เป็นเจ้าของกิจการ(B)และนักลงทุน(I) ก็ล้มเหลวในด้านการเงินและครอบครัวตลอดจนประเทศชาติทีมุ่งเน้นและปลูกฝังคำสอนกันแบบนี้ก็เกิดวิกฤตเศรษฐกิจและล้มเหลวตลอดจนได้สร้างความเดือดร้อนทางเศรษฐกิจที่ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งโลกทั้งในอดีตและปัจจุบัน เป็นต้น

     โดยรูปแบบของ “เงินสี่ด้าน”หรือ “Cashflow Quadrant” สามารถแสดงให้เห็นดังรูปที่๑ ดังต่อไปนี้

     ๓.ทิฐธัมมิกัตถสังวัตตนิกธรรม๔

     องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้มีพระธรรมคำสั่งสอน เรื่อง ทิฏฐธัมมิกัตถสังวัตตนิกธรรม๔ คือ ธรรมที่เป็นไปเพื่อประโยชน์ในปัจจุบัน หรือหลักธรรมอันอำนวยประโยชน์สุขขั้นต้น ธรรมหมวดนี้เรียกสั้นๆว่า “ทิฏฐธัมมิกัตถะ” หรือเรียกติดปากอย่างไทยๆว่า “ทิฏฐธัมิกัตถประโยชน์”  มี๔ ข้อ คือ

     ๓.๑ อุฏฐานสัมปทา หรือ อุ หมายถึง การถึงพร้อมด้วยความหมั่น คือ ขยันหมั่นเพียรในการปฏิบัติหน้าที่การงานประกอบอาชีพอันสุจริต มีความชำนาญ รู้จักใช้ปัญญาสอดส่อง ตรวจตรา หาอุบายวิธีให้สามารถจัดดำเนินการให้ได้ผลดี ตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเกี่ยวกับการทำให้พ่อค้ารวย หรือเหตุทำให้พ่อค้ารวยหรือ “หลักพ่อค้า”หรือ “องค์คุณของพ่อค้า”หรือเรียกอีกย่างหนึ่งว่า “ปาปณิกธรรม”[๕] หรือ “ปาปณิกังคะ”ซึ่งมีหลักธรรม๓ ข้อคือ ๑.จักขุมา ๒.วิธูโร ๓.นิสสยสัมปันโน โดยการที่จะขยันหมั่นเพียรหาทรัพย์สินเงินทองนั้นจำเป็นจะต้องใช้หลักธรรม “จักขุมา” คือ การมีตาดี รู้จักสินค้า ดูของเป็น สามารถคำนวณราคา กะทุนเก็งกำไรได้อย่างแม่นยำซึ่งก็คือการที่จะต้องมีสายตายาวไกลมองเห็นภาพในอนาคตที่ดีและถูกต้องเหมาะสมกับกาลและเวลาว่าจะทำธุรกิจหรือค้าขายอะไรหรืออย่างไรดีในกาลเวลาหรือสภาวะแบบนั้น ซึ่งภาษาทางโลก(โลกียะ)หรือในทางการบริหารธุรกิจนั้นเรียกกันว่า “วิสัยทัศน์”หรือ “Vision”นั้นเอง ส่วน “<SPAN lang=TH style="FONT-SIZE: 14pt; FONT-FAMILY: 'Angsana New'; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman'; mso-ansi-font

 ตำนานรักล้านนา :

เจ้าหลวงคำแดง – นางอินเหลา

 เปาบุ้นจิ้น :

เทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์ยุติธรรม

 แก้วหน้าม้า :

ตำนานว่าวสื่อรัก

 “พญาคันคาก” รบกับ “พระยาแถน”

: ตำนานการกำเนิดของ “ประเพณีบุญบั้งไฟ”

 สัจบารมี : สามก๊ก สามกษัตริย์

(สัจจัง เว อมตะ วาจา แปลว่า  คำสัตย์เป็นวาจาที่ไม่ตาย)

 สมเด็จพระนารายณ์มหาราช :

มหาราชค้ำแผ่นดินสยาม

สมเด็จพระนเรศวรมหาราช

(มหาราชโพธิสัตว์ชาตินักรบแห่งราชอาณาจักรสยาม

และพระราชบิดาแห่งกองทัพไทย)

พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช :

พระรถ-เมรี : นางสิบสอง

  (ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยประเทศไทย)

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

“พญาครุฑ” กับ “พญานาค”